بِسمِ اللهِ الرَّحمٰنِ الرَّحیمِ
به‌نام خداوند بخشنده‌ی مهربان
وَ العادِیاتِ ضَبحًا
سوگند به اسبان دونده و تیزرو (مجاهدان) در حالی که نفس‌زنان به پیش
می‌رفتند.
فَالمورِیاتِ قَدحًا
و با سُم‌های خویش (از سنگ‌ها)، جرقه‌ی آتش برمی‌افروختند.
فَالمُغیراتِ صُبحًا
و بامدادان هجوم آوردند.
فَاَثَرنَ بِه‌ى نَقعًا
و گرد و غبار به هر سو پراکندند.
فَوَسَطنَ بِه‌ى جَمعًا
و (ناگهان) در میان دشمن ظاهر شدند (و بر قلب دشمن زدند).
اِنَّ الاِنسانَ لِرَبِّه‌ى لَکَنودٌ
آری، انسان نسبت به پروردگارش بسیار ناسپاس است.
وَ اِنَّه و عَلىٰ ذٰلِکَ لَشَهیدٌ
و او خود بر این موضوع گواه است (و ناسپاسی خود را قبول دارد).
وَ اِنَّه و لِحُبِّ الخَیرِ لَشَدیدٌ
و او علاقه‌ی شدیدی به مال دنیا دارد.
اَفَلا یَعلَمُ اِذا بُعثِرَ ما فِى القُبورِ
مگر خبر ندارد از وقتی که آن‌چه در قبرهاست بیرون ریخته شود،
وَ حُصِّلَ ما فِى الصُّدورِ
و آن‌چه در سینه‌هاست فاش گردد (و همه‌ی رازهای انسان برملا می‌شود).
اِنَّ رَبَّهُم بِهِم یَومَئِذٍ لَخَبیرٌ
در چنان روزی پروردگارشان به (حال) ایشان کاملاً آگاه است.
