الف - حرکت زمین
قرآن
وَ تَرَى الْجِبَالَ تَحْسَبُهَا جَامِدَةً و کوهها را مى بینى و مى پندارى که آنها بى حرکت اند
وَ هِىَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ حال آن که ابرآسا در حرکت اند .
صُنْعَ اللَّهِ الَّذِى أَتْقَنَ کُلَّ شَىْءٍ این ، صُنع خدایى است که هر چیزى را در کمال استوارى، پدید آورده است .
إِنَّهُ خَبِیرُ بِمَا تَفْعَلُونَ (النمل : ۸۸) در حقیقت ، او به آنچه انجام مى دهید ، آگاه است
وَ أَلْقَى فِى الْأَرْضِ رَوَ سِىَ و در زمین ، کوههایى استوار افکند
أَن تَمِیدَ بِکُمْ (النحل : ۱۵ ، لقمان : ۱۰ ) تا شما را نجنبانَد
حدیث
الإمام علیّ علیه السلام : امام على علیه السلام :
أنشَأَ الأَرضَ فَأَمسَکَها مِن غَیرِ اشتِغالٍ [خداوند ،] زمین را ایجاد کرد و آن را [در جا و مدار خود] نگه داشت ، بى هیچ اشتغالى ،
، وأرساها عَلى غَیرِ قَرارٍ . و آن را استوار ساخت ، امّا نه بر قرارگاهى
عنه علیه السلام ( فی صِفَةِ الأَرضِ ودَحوِها عَلَى الماءِ - ) :
امام على علیه السلام ( - در چگونگى زمین و گسترانیدن آن بر روى آب - ) :
وسَکَنَتِ الأَرضُ مَدحُوَّةً فی لُجَّةِ تَیّارِهِ .
و زمین [و خشکى] ، گسترش یافته ، در میان آن دریاى موّاج ، آرام گرفت
عنه علیه السلام ( فیما یَتَعَلَّقُ بِبِدایَةِ خَلقِ الأَرضِ - ) :
.امام على علیه السلام ( - در باره آغاز آفرینش زمین - ) :
عَدَّلَ حَرَکاتِها بِالرّاسیاتِ مِن جَلامیدِها
تکانهاى زمین را به وسیله صخرههاى استوار
، و ذَواتِ الشَّناخیبِ الشُّمِّ مِن صَیاخیدِها .
و کوههاى سر به فلک کشیده ستیغ افراشته ، تعدیل کرد
فَسَکَنَت مِن المَیَدانِ لِرُسوبِ الجِبالِ فی قِطَعِ أدیمِها ،
و به سبب فرو رفتن کوهها در قطعات و اعماق پوسته زمین
و تَغَلغُلِها مُتَسَرِّبَةً فی جَوباتِ خَیاشیمِها ،
و نفوذ آنها در حفرهها و شکافهاى پهناور زمین
و رُکوبِها أعناقَ سهُولِ الأَرَضینَ وجَراثیمِها
و سوار شدن آنها بر گردنهاى دشتها و پستىهاى زمین ، جنبش و تکانِش زمین ، آرام گرفت
عنه علیه السلام ( فی عَجیبِ صَنعَةِ الکَونِ وفی صِفَةِ الجِبالِ - ) :
امام على علیه السلام ( - در باره شگفتى آفرینش گیتى و در وصف کوهها - ) :
وأساخَ قَواعِدَها فی مُتونِ أقطارِها ومَواضِعِ أنصابِها ،
و پایه هاى آنها (کوهها) را در دلِ زمینهاى اطرافشان و جاى جاى آن - که باید - فرو بُرد
فَأَشهَقَ قِلالَها ، وأطالَ أنشازَها،
و قلّه هاى آنها را افراشته ساخت و ستیغ هایشان را دراز گردانید
و جَعَلَها لِلأَرضِ عِماداً ، وأرَّزَها فیها أوتاداً،
و آنها را تکیه گاه زمین ، قرار داد و به سان میخ ، آنها را در زمین کوبید .
فَسَکَنَت عَلى حَرَکَتِها مِن أن تَمیدَ بِأَهلِها
پس ، زمین از جنب و جوش ، باز ایستاد ( / در عین متحرّک بودن ، آرام گرفت) تا ساکنان خویش را نلرزانَد ،
أو تَسیخَ بِحِملِها أو تَزولَ عَن مَواضِعِها .
یا بار خود را در کام خویش ، فرو ببَرَد ، یا از جاى خویش ، حرکت نکند
این متن از مجموعه کتاب های شناخت نامه قرآن بر پایه قرآن و حدیث نوشته آیت الله محمدی ری شهری برداشت شده است.
