د - قانون جاذبه
قرآن
اللَّهُ الَّذِى رَفَعَ السَّمَوَ تِ بِغَیْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا
خدا ، [ همان ] کسى است که آسمانها را بدون ستونهایى که آنها را ببینید
ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ
، بر افراشت، آن گاه بر عرش ، استیلا یافت و خورشید و ماه را رام گردانید؛
کُلٌّ یَجْرِى لِأَجَلٍ مُّسَمًّى
هر کدام براى مدّتى معیّن ، به سیر خود ادامه مى دهند.
یُدَبِّرُ الْأَمْرَ یُفَصِّلُ الْآیَتِ لَعَلَّکُم بِلِقَاءِ رَبِّکُمْ تُوقِنُونَ (الرعد : ۲)
[ خداوند ، ] در کار [ آفرینش ] ، تدبیر مى کند و آیات [ خود ] را به روشنى ، بیان مى نماید. باشد که شما به لقاى پروردگارتان ، یقین حاصل کنید
حدیث
الإمام علیّ علیه السلام : امام على علیه السلام:
فَمِن شَواهِدِ خَلقِهِ از گواهانِ آفرینش او
خَلقُ السَّماواتِ مُوَطَّداتٍ بِلا عَمَدٍ ، آفریدن آسمانهاست که بى هیچ ستونى
، قائِماتٍ بِلا سَنَدٍ . ، استوارند، و بى هیچ تکیه گاهى ، بر پایند .
عنه علیه السلام ( مِن کَلامٍ لَهُ علیه السلام یَذکُرُ فیهِ خَلقَ السَّماواتِ - ) :
امام على علیه السلام ( - از سخنان ایشان علیه السلام که در آن ، از آفرینش آسمانها ، یاد مى کند - ) :
جَعَلَ سُفلاهُنَّ مَوجاً مَکفوفاً [از میان هفت آسمان،] آسمان زیرین را به صورت موجى
مهار شده
، و عُلیاهُنَّ سَقفاً مَحفوظاً ، و زیرینشان را بامى نگه داشته شده
و سَمکاً مَرفوعاً ، و سقفى برافراشته قرار داد ،
بِغَیرِ عَمَدٍ یَدعَمُها ، بدون آن که ستونى آنها را نگه دارد
و لا دِسارٍ یَنظِمُها . یا میخ و طنابى ،آنها را به هم پیوسته باشد.
الإمام الصادق علیه السلام : امام صادق علیه السلام:
فَنَظَرَتِ العَینُ إلى خَلقٍ مُختَلِفٍ مُتَّصِلٍ بَعضُهُ بِبَعضٍ ،
چشم، آفریده هاى گوناگونِ پیوسته و وابسته به هم را دید،
و دَلَّهَا القَلبُ عَلى أنَّ لِذلِکَ خالِقاً ،
و دل، او را به این نکته رهنمون کرد که آنها را آفریدگارى است؛
و ذلِکَ أنَّهُ فَکَّرَ حَیثُ دَلَّتهُ العَینُ عَلى
چرا که دل ، در آنچه چشم دیده ، اندیشیده است :
أنَّ ما عایَنَت مِن عِظَمِ السَّماءِ وَارتِفاعِها فِی الهَواءِ بِغَیرِ عَمَدٍ ولا دِعامَةٍ تُمسِکُها ،
از عظمت آسمان و برافراشتگى آن در فضا ، بى آن که ستونى و تکیه گاهى نگاهش دارد،
و أنَّها لا تَتَأَخَّرُ فَتَنکَشِطَ ولا تَتَقَدَّمُ فَتَزولَ ،
و بى آن که پس برود و محو شود، یا پیش آید و زَوال گیرد،
ولا تَهبِطُ مَرَّةً فَتَدنُوَ ولا تَرتَفِعُ فَلا تُرى .
و این که نه یکباره ، فرو مى افتد و نزدیک مى آید، و نه بالا مى رود و ناپدید مى گردد.
تفسیر العیّاشی عن الحسین بن خالد : تفسیر العیّاشى (-به نقل از حسین بن خالد-) :
قُلتُ لِأَبِی الحَسَنِ الرِّضا علیه السلام أخبِرنی عَن قَولِ اللَّهِ :(وَ السَّمَاءِ ذَاتِ الْحُبُکِ) .
از امام رضا علیه السلام در باره این سخن خداوند :(سوگند به آسمان مُشبّک) پرسیدم .
قالَ : مَحبوکَةٌ إلَى الأَرضِ ، وشَبَکَ بَینَ أصابِعِهِ .
ایشان ، انگشتان خود را در هم فرو بُرد و فرمود: «آسمان ، در زمین، تنیده شده است» .
فَقُلتُ : کَیفَ یَکونُ مَحبوکَةً إلَى الأَرضِ و
گفتم : چگونه به زمینْ تنیده شده ،
هُوَ یَقولُ :(رَفَعَ السَّمَوَ تِ بِغَیْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا ) ؟
در حالى که مى فرماید: (آسمانها را بدون ستونى که آن را ببینید ، بر افراشت)؟
فَقالَ : سُبحانَ اللَّهِ ! ألَیسَ یَقولُ : (بِغَیْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا ) ؟
فرمود: «سبحان اللَّه! مگر نه این که مى فرماید: (بدون ستونى که آن را ببینید) ؟» .
فَقُلتُ : بَلى . فَقالَ : فَثَمَّ عَمَدٌ ولکِن لا تُرى .
گفتم : چرا . فرمود: «پس ستونى وجود دارد ؛ امّا دیده نمى شود» .
این متن از مجموعه کتاب های شناخت نامه قرآن بر پایه قرآن و حدیث نوشته آیت الله محمدی ری شهری برداشت شده است.