عنه علیه السلام ( مِن خُطبَةٍ لَهُ فی صِفَةِ السَّماءِ - ) :
امام على علیه السلام ( - از سخنان ایشان در وصف آسمان - ) :
ونَظَمَ بِلا تَعلیقٍ رَهَواتِ فُرَجِها ،
جاى هاى باز آسمانها را، بى آن که به جایى پیوسته باشد، منظّم ساخت
ولاحَمَ صُدوعَ انفِراجِها ،
و شکافهاى وسیع آن را به هم پیوست
ووَشَّجَ بَینَها وبَینَ أزواجِها ،
و هر آسمانى را با جفت آن ، مرتبط کرد
وذَلَّلَ لِلهابِطینَ بِأَمرِهِ وَالصّاعِدینَ بِأَعمالِ خَلقِهِ حُزونَةَ مِعراجِها ،
و درشتى و دشوارى بالا رفتن [و فرود آمدن] از آن را براى [فرشتگان ]پایین آورنده فرمان او، و بالا برندگانِ کردارهاى آفریدگانش ، آسان نمود
وناداها بَعدَ إذ هِیَ دُخانٌ ،
و آسمان را که [بخار و ]دودى بود، بخوانْد .
فَالتَحَمَت عُرى أشراجِها ،
پس حلقه هاى شکاف هاى (کهکشان هاى) آن به هم چسبیدند
وفَتَقَ بَعدَ الاِرتِتاقِ صَوامِتَ أبوابِها ،
و بعد از این همه به هم چسبیدن، درهاى بسته آن را گشود
وأقامَ رَصَداً مِنَ الشُّهُبِ الثَّواقِبِ عَلى نِقابِها ،
و بر رخنه گاههاى آن ، رصدگرانى از شهاب هایى سوزان کمین گذاشت
وأمسَکَها مِن أن تَمورَ فی خَرقِ الهَواءِ بِأَیدِهِ ،
و با قدرت خویش، آن را از به جنبش در آمدن در فضاى شکافته ، نگه داشت
وأمَرَها أن تَقِفَ مُستَسلِمَةً لِأَمرِهِ ،
و به او فرمان داد تا در جاى خویش بمانند و سر به فرمان او باشند.
وجَعَلَ شَمسَها آیَةً مُبصِرَةً لِنَهارِها ، وقَمَرَها آیَةً مَمحُوَّةً مِن لَیلِها ،
و خورشید آسمان را نشانهاى روشنگر براى روز، و ماه آن را - که نورش محو شونده است -، آیتى براى شب قرار داد
وأجراهُما فی مَناقِلِ مَجراهُما .
و آن دو را در مسیرهایشان ، روانه ساخت
وقَدَّرَ سَیرَهُما فی مَدارِجِ دَرَجِهِما ؛
و حرکتشان را در منازل و راههایى که باید بپیمایند، تعیین نمود
لِیُمَیِّزَ بَینَ اللَّیلِ وَالنَّهارِ بِهِما ،
تا با حرکت آنها ، شب و روز را از هم جدا سازد
ولِیُعلَمَ عَدَدُ السِّنینَ وَالحِسابُ بِمَقادیرِهِما .
و شمار سالها و حساب کارها و اندازه ها ، دانسته گردد.
ثُمَّ عَلَّقَ فی جَوِّها فَلَکَها ،
سپس در فضاى آن ، فلک (مدار ستارگان) خود را معلّق ساخت
وناطَ بِها زینَتَها مِن خَفِیّاتِ دَرارِیِّها و مَصابیحِ کَواکِبِها ،
و زینتهایش را به آن آویخت: ستارگانى نهان ، چونان مرواریدِ سپید، و اخترانى همانند چراغِ تابان؛
ورَمى مُستَرِقِی السَّمعِ بِثَواقِبِ شُهُبِها ،
و شنود کنندگان (شیاطینى که دزدانه به وحى ، گوش مىسپارند) را با شهابهاى سوزانش ، هدف قرار داد
وأجراها عَلى أذلالِ تَسخیرِها ، مِن ثَباتِ ثابِتِها ومَسیرِ سائِرِها ،
و جاى ستارگانِ ثابت و مسیر ستارگانِ سیّار آن را،
وهُبوطِها وصُعودِها ونُحوسِها وسُعودِها.
و فرود و فراز شدن (غروب و طلوع) ، و سعد و نحس هر یک را به تسخیر خویش در آورد.
عنه علیه السلام ( مِن خُطبَةٍ لَهُ فِی التَّوحیدِ ویَذکُرُ فیها خَلقَ السَّماواتِ - ) :
امام على علیه السلام ( - از سخنان ایشان در باره توحید و آفرینش آسمانها - ) :
فَمِن شَواهِدِ خَلقِهِ خَلقُ السَّماواتِ مُوَطَّداتٍ بِلا عَمَدٍ ، قائِماتٍ بِلا سَنَدٍ .
از نشانه هاى آفرینش او ، آفریدن آسمانهاست که بى هیچ ستونى ، استوارند و بى هیچ تکیه گاهى ، بر پا
دَعاهُنَّ فَأَجَبنَ طائِعاتٍ مُذعِناتٍ ، غَیرَ مُتَلَکِّئاتٍ ولا مُبطِئاتٍ .
. او آسمانها را خوانْد و آنها ، فرمانپذیرانه و اقرارکنان، بى هیچ درنگ و کُندى، اجابتش کردند.
ولَولا إقرارُهُنَّ لَهُ بِالرُّبوبِیَّةِ وإذعانُهُنَّ بِالطَّواعِیَةِ
اگر اقرار آنها بر خداوندىِ او و اعتراف آنها به طاعت و بندگىاش نبود،
لَما جَعَلَهُنَّ مَوضِعاً لِعَرشِهِ ، ولا مَسکَناً لِمَلائِکَتِهِ ، ولا مَصعَداً لِلکَلِمِ الطَّیِّبِ وَالعَمَلِ الصّالِحِ مِن خَلقِهِ .
بى گمان، آنها را جایگاه عرش خویش و مکان فرشتگانش و محلّ بالا بردن گفتارهاى نیکو و کردارهاى شایسته بندگانش ، قرار نمى داد.
جَعَلَ نُجومَها أعلاماً یَستَدِلُّ بِهَا الحَیرانُ فی مُختَلِفِ فِجاجِ الأَقطارِ .
ستارگان آسمانها را نشانههایى گردانید تا افراد سرگردانِ در آمد و شدِ راههاى زمین ، به وسیله آنها ، مسیر خویش را بیابند.
لَم یَمنَع ضَوءَ نورِهَا ادلِهمامُ سُجُفِ اللَّیلِ المُظلِمِ ،
پرده هاى شب تار، پرتو نورِ آنها را نپوشانده است
ولَا استَطاعَت جَلابیبُ سَوادِ الحَنادِسِ أن تَرُدَّ ما شاعَ فِی السَّماواتِ مِن تَلَألُؤِ نورِ القَمَرِ.
و رداهاى سیاه شب هاى تاریک، توانایى محو کردن نورافشانى ماه در آسمانها را ندارند.
عنه علیه السلام
امام على علیه السلام
:الحَمدُ للَّهِِ الَّذی. .. خَلَقَ الخَلقَ عَلى غَیرِ أصلٍ
سپاس ، خدایى را که... مخلوقات را آفرید ، نه از روى اصلى
، وَابتَدَأَهُم عَلى غَیرِ مِثالٍ ،
و آنها را ایجاد کرد ، نه بر اساس نمونهاى [قبلى]،
وقَهَرَ العِبادَ بِغَیرِ أعوانٍ ،
، و بندگان را مقهور [خویش ]کرد ، بدون داشتن یاورانى،
ورَفَعَ السَّماءَ بِغَیرِ عَمَدٍ ،
و آسمان را بدون ستونى بر افراشت ،
و بَسَطَ الأَرضَ عَلَى الهَواءِ بِغَیرِ أرکانٍ.
و زمین را بدون پایهاى در هوا گسترانْد .
این متن از مجموعه کتاب های شناخت نامه قرآن بر پایه قرآن و حدیث نوشته آیت الله محمدی ری شهری برداشت شده است.
